De eerste nacht.

Elizabeth keek het meisje aan. "oh" zei ze terwijl ze de bal bekeek.

((wat ben ik weer inspiratievol))

'Ja die lag in het vliegtuig en ik heb hem gevonden dus hij is van mij,' zei Megan en ze hield haar hand beschermend op haar wapen. Op een eiland als deze was een wapen een geliefd item. ze moest haar kostbare schatten goed bewaken. Plots viel haar een onbekend meisje op dat 'oh' had gezegd. Het was één van de weinigen die nog geen problemen had veroorzaakt. 'Wie ben jij?' vroeg Megan haar nieuwsgierig.

"Elis" zei ze terwijl ze het meisje aan keek, dat wel heel erg bezig was met haar wapen. Ze blies een bluk van haar pony omhoog en keek daarna weer het meisje aan. Ze zuchtte diep en keek weer even naar de grond om vervolgens weer het meisje aan te kijken.

Sheila knikte. Ze lag nog steeds in het zand, en keek nu om naar het meisje wat Elis bleek te heten. 'Sheila.' zei ze, zichzelf voorstellend.

Elis keek even op en glimlachte. "Hoi" zei ze terwijl ze weer een pluk omhoog blies.

'Of ze mee mag doen met voetballen vraagt ze dan!' Lucy liet een spottend lachje horen. 'Het ene moment wil je ons dood, het andere moment wil je meedoen met voetballen. Ik begin me serieus af te vragen of je geen psychische ziekte hebt,' zei ze, bloedserieus. Jaime, die het wicht zo haatte, startte dit spel, dan zei ze ook nog dat ze hun bijna zou willen vermoorden, en vervolgens wilde ze meedoen. Was ze achterlijk?

'Doe niet zo hysterisch mens ik wilde je helemaal niet vermoorden. Ik schoot recht in de lucht. Ik heb je net zelfs van een stel hongerige leeuwen gered. Kan er niet één goed woord uit je bek komen?' beet Megan idioot1 toe. Daarna draaide ze zich weer om naar Elis en grijnsde ze breed. 'Hoi Elis, ik ben Megan. Vind je het ook zóóóó leuk om op dit KLOTEeiland te zitten?' Dat laatste gromde ze tussen haar tanden door. Idioot1 en 2 begonnen haar steeds meer op haar zenuwen te werken.

'Ik citeer: No worries, ik ben niet van plan in de stemming om mensen neer te schieten. Naja, jullie, drijven me wel bijna tot het uiterste maar zo agressief ben ik nou ook weer niet.' zei Lucy. 'Dus je wílde ons dood, je wílde het. Ik zeg niet dat je het van plan bent maar je wilde het wel, al ben je "niet zo agressief"', deed Lucy haar na. Stomme dramaqueen dat het was. Ze had zichzelf ook wel van de leeuwen kunnen redden, daar had ze mevrouw blond echt niet voor nodig.

Hayo stond op en keek omzich heen. Zijn haren waren door de war en zijn ogen stonden sloom. Verder had hij last van gigantische hoofdpijn. 'Wtf.' - 'What happenend?'zei hij tegen niemand in het bijzonder. Maar wel luid genoeg zo dat iedereen het kon horen.

Lucy keek op toen iemand - het bleek Hayo - opeens vroeg wat er gebeurd was. 'Oh we zijn aangevallen door leeuwen en mevrouw schiet telkens kogels in de lucht maar eh, verder niks,' zei ze. Hoe kon je door alles heen geslapen hebben?! De kogels alleen al waren oorverdovend geweest.

'hahahah dat hutje.' Hij wees naar het hutje van Sheila, het was helemaal afgebrand. 'Nice nice.' Toen keek hij Lucy weer aan. 'Ik ben gewoon een goede slaper.' Hij knipoogde en glimlachte breed.

'Ja dat was het enige leuke aan deze avond,' zei Lucy met een klein glimlachje. De afbranding van Sheila's hutje was geniaal geweest, echt geniaal. 'Oh ik ook, maar niet als er de hele tijd geschoten wordt enzo.'

'Ja whatever..' Hij liep naar zijn hut en ging daar zitten. Uit zijn tas pakte hij nog een vrucht en at die gulzig op. Jammer genoeg had hij niks mee gekregen van de schoten, leeuwen en alles. Hoewel hij wel vijf leeuwen had gezien, maar toen ging hij in het zand liggen? Hij grinnikte zachtjes en schudde zijn hoofd. Een echte avonturier .. ja hoor.

Lucy wreef met haar armen over haar armen om warm te blijven. De temperatuur was inmiddels flink gedaald en alhoewel ze warm aan was had het ijskoud. En dan was ze nog niet eens zo iemand die het snel koud had. Het leek wel de noordpool hier.

Sheila was ondertussen gewoon in slaap gekakt.

Arianne had het geruzie met een glimlach op haar mond aangehoord. Ze hield van ruzieënde mensen, ze waren zo lachwekkend.