Middelpunt

In het midden van de jungle ligt een groot, open grasveld. Het is omringt door bomen. Alleen daar heb je een uitgestrekte vlakte met enkel gras, de rest van de jungle is immers bezaaid met wilde planten. Het ligt erg in de zon, waardoor je voor schaduw weer terug de wildernis in moet.

Wesley was in paniek meteen de jungle ingerend. Op het moment dat hij in het water belandde, wilde hij zo snel mogelijk weg. Een vreemd angstgevoel bekroop hem, waardoor hij het op een lopen zette. Misschien was er in deze jungle wel een verborgen indianenstam? Hij keek te veel films, maar geloofde het wel. Nu stond hij hier, uitgeput, in de war. Hij liet zich op het gras vallen en hijgde tot hij kalmeerde. Waar was hij beland? .. Zonder koffer?

Dylan was de jungle ingelopen, bijna rennend kan je zeggen. Hij stopte hijgend op een grote grasveld en keek rond. Hij kreeg rillingen van de gedachte dat ze neer waren gecrasht. Hij realiseerde het zich nu pas. Hij zag iets op de grond liggen hijgend en keek er verdacht naartoe. Hij liep er voorzichtig naar toe en stond er nu naast. Hij keek de jongen verward aan, zonder echt iets te zeggen.

Wesley opende zijn ogen, toen hij merkte dat iets in zijn zon was gaan staan. Hij schrok zich rot en schoot overeind, met als gevolg dat hij de vreemdeling een kopstoot gaf. Met een stekende pijn in zijn voorhoofd viel zijn weer terug op de grond.

Dylan die zich ook rot schrok van de jongen die overeind schoot kreeg een harde kopstoot tegen z'n hoofd aan en belandde zelf door zijn klunzigheid op de grond. Hij greep naar z'n hoofd en keek de jongen met een oog dichtgeknepen aan. Nog steeds zonder een woord te zeggen. Hoofdpijn! Hij kreunde zacht terwijl z'n hand nog steeds op z'n voorhoofd zat.

"Sorry!" riep Wesley, die al meteen doorhad dat het voor de jongen niet zacht aankwam, "je liet me.. schrikken." Hij stond op en strekte zijn hand uit, om de jongen ook overeind te helpen. "Ik ben Wesley.. Jij bent?"

Dylan die wat mompelde nam de hand van de jongen aan en liet hem hem overeind helpen. Hij stond nu op en liet z'n hand zakken (die hij eerst op z'n voorhoofd had). ''Nee, ik sorry .. ik had ook niet zo boven je moeten staan luren.'' zei hij zacht en naar de bomen kijkend. Hij keek Wesley aan en glimlachte voorzichtig. ''Dylan.'' zei hij en tuurde weer naar de bomen.

Wesley glimlachte en knikte. Er viel even een stilte, een mooie gelegenheid voor Wesley om de jongen eens te onderzoeken. Z'n kleren zagen er niet verkeerd uit, zijn haar zat leuk.. Dylan, mooie naam. "Weet jij.." mompelde hij op een gegeven moment, "hoe ik weer terug naar de andere passagiers komt?" Hij krabde achter zijn nek.

Sheila was samen met Paige op onderzoek gegaan door de jungle en kwam aan bij een open plek, waar ze tot haar verbazing al twee andere jongens zag. 'Hoi.' zei ze. Paige blafte even en bleef naast Sheila lopen.

Dylan knikte voorzichtig en keek hem weer aan. ''Eh ja .. het word voor mij ook eens tijd om terug te gaan.'' zei hij .. het laatste bijna mompelend. ''Als we verdwaald raken zijn we tenminste niet alleen.' zei hij en plakte er een glimlach achter. Hij keek even rond. ''Volgens mij die kant op.'' zei hij en wees naar een opening tussen de bomen. ''Let's go.'' zei hij en zette de eerste passen richting de opening.

Wesley volgde haastig de jongen en eenmaal naast hem, zei hij: "Had jij ooit verwacht dit mee te maken? Het lijkt wel een film.. Is dit soms verborgen camera?" Hij keek even naar de zon, die prikkelde aan zijn ogen. "En iedereen handelt zo snel.. Alsof het is afgesproken. Kijk mij nu, in paniek de bossen in gevlucht."

Sheila zag dat Paige op de jongens afliep als een kip zonder kop. 'PAS OP!' riep ze snel. Ze rende er naar toe, maar ze was net iets te laat. Paige liep een van de jongens omver ( Dylan ). 'Sorry sorry sorry sorry. Ik heb haar niet onder controle, het is mijn hond niet, baas dood ding. Ooo sorry!' zei ze.

Dylan die geen seconde geleden naast Wesley werd op de grond getackeld door een hond. Kon dit nog gênanter worden? Dylan kwam overeind en keek de hond stom verbaasd aan en daarna Sheila. ''Ehh, maakt niks uit ..'' mompelend en glimlachte.

Wesley kon nog net opzij deinzen voor de hond. "Wow," zei hij, het beest aanstarend alsof hij nog nooit een hond had gezien, "gevaarlijk ding."

'Ik ben trouwens Sheila, en als jullie terug willen, dan lopen jullie nu de verkeerde kant op.' merkte ze glimlachend op. Daarna keek ze naar de andere jongen. 'Tja, ze is nogal lomp.' zei ze glimlachend.

Dylan die nog steeds in de war was staarde even naar Wesley, en schudde daarna zijn hoofd om bij te komen. ''Huh wie wat? Oh, ik ben Dylan.'' zei hij en stopte zijn handen diep in zijn baggybroek zakken. Pfff, waarom moest hij altijd de gene zijn die moest vallen? Hij keek Sheila aan. ''Oh nja, ehhm welke kant moeten we dan op?'' kwam er droog en een beetje emotieloos aan. Nog steeds voelde het zo nep en dromerig aan allemaal, de crash en alles pfff.

'Ik kwam van ehh.. die kant, en ik kwam van het kamp vandaan.' zei ze. Ze herkende het aan de boom met de uitstekende wortel, waar ze daarstraks bijna over was gestruikeld.

"Ik ben Wesley," zei hij mompelend. "Houd dan beest maar in bedwang." Er verscheen een voorzichtige glimlach op zijn gezicht.

Dylan keek het meisje even wat geïrriteerd aan, eerst tackelde haar beest haar en nu ging ze even de betweter uithangen. Hij zette de gedachten even opzij, op dit moment irriteerde hij zich waarschijnlijk aan iedereen. Hij hield z'n handen nog steeds diep in z'n zakken en wachtte maar tot hun liepen. Hij zou er wel achteraan sloffen.

Sheila liep richting het kamp terug. Het was een aardig eindje lopen op dit tempo.