De crash.

Sheila keek op en begon te helpen om naar de hond te zoeken. Ze had een obsessie voor dieren, zeker weten. 'Haal dat arme beest eruit!' ze vloog de bagageruimte in en begon als een gek te zoeken.

Lucy hoorde eindelijk weer een klik en dit keer ging de deur wel open. Hehe. Ze opende de deur en kon nog net een stap zetten, daarna was dat nog amper mogelijk. Alles lag door elkaar en nergens kon ze de piloot zien liggen. Haar blik viel op het zand buiten. Oh fijn, ik probeer nog eens een deur te openen.

Megan bleef verwoed bagage wegruimen. Ondertussen kwam ze haar eigen koffers tegen. In plaats van ze weg te gooien pakte ze ze zorgvuldig beet en zette ze ze ergens aan de kant van het vliegtuig. Daarna rende ze weer naar binnen. Het geblaf van de hond ging door merg en been. 'Hij moet ergens onder deze stapel liggen!' riep Megan tegen het meisje terwijl ze verwoed weer met koffers gooide.

Elizabeth hoorde de meisjes over een hond praten, maar daar had ze nu geen tijd voor. Rustig liep ze verder en ze merkte al dat ze een paar kokosnootbomen zag, palmbomen dus.

Sheila vloog de bagageruimte in en tilde koffers weg die in de weg lagen. Een traan liep zelfs over haar wang door het jammerende geluid van de hond. Eenmaal bij het geluid aangekomen zag ze een bench met een hond erin. Het was een mooie, blonde labrador. 'Ach gossie.' zei ze. Ze zag dat het beest bloedde op zijn poot. 'De verwonding valt mee!' riep ze naar het andere meisje. Door haar angst leek het wel alsof ze veel sterker was dan normaal. Ze kon de bench zelfs normaal optillen. Ze wrong zich naar voren, naar de uitgang.

Hij hoorde het geblaf aan en stond op. Het geblaf deed hem denken aan de zwerhond die hij thuis altijd had. Hij wou er graag naar toe, maar had in de gaten dat er al twee andere meisjes bij stonden. Helaas. Hij haalde zijn schouders op en voelde dat het bloeden op zijn voorhoofd al langzaam minderde. 'Kut vliegtuigen ook altijd.'zei hij inzichzelf.

Megan liep aarzelend achter het meisje aan. Ze wist helemaal niks van dieren en al helemaal niet hoe ze een wond moest verzorgen. 'Moet ik op zoek gaan naar een eerstehulp doos?' vroeg ze aarzelend en ze keek om zich heen. In het vliegtuig moest vast wel zo'n ding liggen.

Een voor een tilde Lucy wat spullen weg, maar nog steeds geen teken van de piloot. Die moet een hééééle harde klap gekregen hebben. Overal lag wel iets, een wonder dat de deur nog heel was gebleven. Met haar voet schoof ze ook een aantal dingen weg, totdat ze na 10 minuten misschien net 10 centimeter verder was. Fijn.

'Graag. Ik denk alleen dat die niet makkelijk te vinden is. Wacht even.' Ze klikte haar koffer open, die ze ondertussen ook gevonden had en pakte er een shirtje uit. Ze scheurde het shirtje doormidden, zodat er een goede lap stof ontstond. Ze bond de lap om de poot heen, om het bloeden te stoppen. 'Het moet ontsmet worden met jodium, dat zou in de verbanddoos moeten zitten.'

Elizabeth, liep terug met twee kokosnoten in haar handen. Ze grijnsde breed. Ze had verder nog wel wat repen, maar als dat op was had ze toch echt wel eten nodig. "oh" zei ze toen ze niemand meer zag. Ze haalde haar schouders op en tuurde in de lucht.

Hayo liep naar de hond toe en het meisje. Hij kon het niet laten, hij moest zien hoe het met de hond was. De hond deed hem namelijk erg denken aan zijn 'eigen' hond. Hij had er opzich wel veel verstand van. Hij keek het meisje aan en daarna voelde hij voorzichtig aan de poot van de hond. Die begon te piepen. 'Mmh, niet gebroken iig. Daar heb je geluk mee.' Er van uitgaand dat het haar hond was.

'Weet jij van wie hij is? Hij is namelijk niet van mij...' zei ze tegen de jongen. Ze keek om zich heen, maar ze zag niemand die aandacht besteedde aan de hond. Misschien is zijn baas wel omgekomen in de crash.

'Oh?' Hij keek verbaasd op en daarna weer naar de hond. 'Ik heb geen idee van wie hij is.' Hij zuchtte en gaf de hond een paar geruststellende aaien over zijn kop. 'Het is wel een lieve hond.'bevestigde hij. Daarna keek hij weer naar het pootje. 'Het valt reuze mee. Binnen een paar uur rent deze jongen iedereen er weer uit.' Hij glimlachte kort. 'Alleen .. hij moet er niet aankomen, niet aan bijten ofzo. Want anders wordt de wond alleen maar erger.'

'Klopt, ik geloof trouwens dat het bloeden al bijna is gestopt, want mijn shirt wordt niet roder meer van het bloed. Ik moet alleen nog jodium hebben om de wond te ontsmetten, anders kan het gaan ontsteken als er vuil in komt.'

Hij knikte. 'Komt wel goed.' Hij keek weer naar de hond en gaf hem nog een vriendelijk klopje op zijn buik. Daarna stond hij op en keek het meisje aan. 'Nou ja, see you around. Succes.' En hij liep een eindje het strand op.

Elizabeth bekeek de zee die rustig stroomde. Het leek of ze een krabbetje zag, maar dat was verveling, die dingen zag je niet van een afstandje. Ze zuchtte weer eens diep. Dit moest ze maar zien als een vakantie.

Megan had een verbanddoos gevonden in het vliegtuig en kwam ermee aanrennen. 'Hier, ik heb geen idee wat er nu moet gebeuren dus vind je het heel erg als ik niet help? Straks doe ik dat arme beest alleen maar pijn. Ik ga denk ik even verder kijken of ik nog wat mensen zie ofzo...' zei ze en ze liep weg, om haar koffers te pakken en naar een veilige plek te slepen.

Jaime zocht tussen de hele berg koffers naar zijn eigen Nike sporttas. Hij was felrood dus zou moeten opvallen. Maar de berg was zo groot en helemaal overhoop. Sommige koffers waren zelfs opengesprongen en overal lag ondergoed, handdoeken en andere rommel.

Het was Arianne eindelijk gelukt zich uit het vliegtuig te wurmen en aarzelend liep ze naar de enorme stapel koffers. Zo te zien was ze niet de enige die naar zijn of haar koffer zocht.

'Is goed.' zei ze als antwoord op het meisje. Ze haalde het stuk shirt van het been af, en bekeek de wond. 'Een kleintje, niks bijzonders.' het bloedde al niet eens meer. Maar ja, het moest wel ontsmet worden. Ze zocht in de verbanddoos naar jodium, wat er natuurlijk in zat. Ze druppelde een beetje jodium op de wond. Een kleine piep ontsnapte uit het beestje d'r bek. 'Sssht, het is voor je eigen bestwil.' zei ze zacht. Ze glimlachte en de hond gaf haar een lik over haar gezicht. 'Lief beestje.' zei ze terwijl ze haar even aaide over haar kop.

Elizabeth neuriede (ja fout weet ik) zachtjes terwijl ze de golven bekeek. Eigenlijk was het hier fantastisch, ze kon niet geconfronteerd worden met de dood van haar moeder, al deed ze haar vader nu wel pijn.

In stilte smekend dat haar koffer nog dicht zou zijn, haalde Arianne wat koffers die bovenop elkaar lagen weg. Eronder meende ze vaag de felgekleurde band te zien die ze om haar koffer had gebonden. Met nieuwe moed duwde ze nog wat koffers weg totdat ze zeker wist dat dit haar koffer was. Een zacht kreetje ontsnapte haar mond terwijl ze haar koffer uit de stapel trok. Gelukkig was hij nog dicht, en droog.

Dylan was licht in paniek geraakt maar kalmeerde zich zelf en stond op. Hij had geen zin om z'n koffer te zoeken nor met andere te praten. Als hij hier zou blijven zou er vast wel iemand naar hem toe lopen, en hij had daar absoluut geen zin in. Hij keek even rond en besloot rond te lopen .. hij liep regelrecht richting het groene gebied, juist ja .. de jungle.

Wesley stond op, en rende gelijk het water uit. Hij rende de groene wildernis in, struikelde wel acht keer over een plant, maar bleef rennen. Hij was in paniek geslagen.

Joshua kwam van een eindje verder aanlopen. Met rode wangen keek hij rond. Het gaat allemaal goed, niks gebeurd, wel wat gebeurd, spullen, kleren, voedsel! 100 dingen gingen door hem heen. Wat moest er nu nog meer komen?!