De warmwaterbron

'Danku!' zei Lucy toen Jaime takken aan de kant hield voor haar. 'Wat was dat?' vroeg ze verbaasd, nadat ze iemand hoorde gillen. 'Dat kind was toch uit het water?'

Nog een keer riep Sheila Help, nog harder dan daarvoor. Haar hoofd bleef een stukje boven, en haar haar verspreidde zich langs haar hoofd. Het leek alsof ze verlamd was.

Jaime verstijfde. "Kwam het nou van daaaar ?" Hij wees naar de richting waarvan ze kwamen. "Of van daaaaar ?" Hij wees naar de andere richting. "Ik denk die kant." (de laatste kant he)

Megan liep door de jungle en hoorde plots een roep om hulp. Misschien werd er wel iemand aangevallen door een aap. Ergens hoopte ze dat het die idioten van het kamp waren. Snel rende ze op het geroep af. In haar loop knalde ze tegen de idioten van het kamp op. Zij waren het dus niet. Jammer. 'Zeg, hebben jullie iemand om hulp horen roepen?' vroeg ze haastig. Omdat zij het nu niet waren, kreeg Megan plotseling een angstig gevoel. Straks was één van de passagiers in gevaar. En als één passagier verdween, zouden er meerdere volgen. Dat was altijd in elke film zo.

Sheila herhaalde haar hulp geroep opnieuw, en hoopte dat iemand haar zal vinden.

'He wat?' verbaasd keek Lucy degene aan die tegen hen aanrende. 'Oh jij bent het. Nee we hebben niemand gehoord, hoezo?' grapte ze. Was ze dom ofzo? Wie hoorde dat nu niet? Als ze het niet gehoord hadden waren ze al bij het kamp geweest.

Jaime zei even niets. Hij vond het allemaal maar vreemd.

Megan hoorde het geroep weer en keek idioot1 met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'nééé'natuúúúrlijk heb je dit niet gehoord. Ach wat zijn jullie toch een behulpzaam stel! Ik ben blij dat ik met júllie neergestort ben,' siste ze sarcastisch en daarna rende ze langs hen heen op het geroep af. 'Hallo?!' riep ze ondertussen, in de hoop dat de persoon in nood haar kon horen.

Jaime kuchte. "Volgens mij kwam het geroep van daar" Merkte hij droogjes op, terwijl hij naar de richting waar hij en lucy naartoe gingen wees.

'Ik ook van jou!' riep Lucy het kind sarcastisch na. 'Mooi, zij wordt gered, hoeven wij daar niet voor te zorgen,' zei ze blij. 'Ga je mee?' vragend keek ze Jaime aan.

Jaime haalde zijn schouders op. "Jup." Hij trok wdeer een paar takken opzij en liep verder.

Megan rende door en kwam uiteindelijk bij de warmwaterbronnen. Daar zag ze Sheila liggen. 'Sheila! Wat is er gebeurd?' riep ze toen ze zag dat het kind helemaal zeiknat was. 'Hebben zíj dit gedaan?!' vroeg ze en de razernij en dreiging klonk op in haar stem. Ze had nog nooit zo'n hekel gehad aan mensen. Die twee gingen echt te ver. Nog even en ze ging een pact sluiten met een spinnenfamilie om ze helemaal leeg te laten zuigen.

'Oke!' zei Lucy blij, waarna ze weer verder liep richting kamp. Veel te warm was het hier, veel en veel te warm. Ze was blij dat ze niet zo snel een rood hoofd kreeg.

'I-i-ik kan me niet bewegen. Meisje gooide slang in het water. Beet me. Pijn. Verlamd.' ze kon niet echt veel zeggen, maar het was waarschijnlijk wel duidelijk wat ze bedoelde. Haar gezicht liet duidelijk merken dat ze pijn had.

Megan snelde zich naar Sheila toe en hielp haar uit het water. 'We moeten je hier weg krijgen en het gif moet uit je been,' zei ze maar ze was zelf absoluut niet van plan om het gif uit Sheila's been te zuigen. Straks werd ze zelf nog vergiftigd. 'Kan je wel op je andere been staan?' vroeg Megan aarzelend en ze probeerde Sheila overeind te helpen.

Sheila probeerde het. Langzaam kreeg ze haar gevoel terug. 'Ik denk niet dat het echt giftig is eigenlijk. Anders had ik toch al dood geweest? Ik heb geloof ik bijna een uur in het water gelegen, aan mijn huid te zien.' Die totaal verrompeld was door het warme water.

Megan haalde haar schouders op. 'Oke nou mooi. Steun maar op mij dan breng ik je terug naar het kamp. Die twee idioten krijgen hun lesje nog wel. Ze zijn nu echt te ver gegaan,' zei Megan. haar stem trilde van woede.

Sheila leunde op Megan en 'liep' op die manier terug naar het kamp. Ze zuchtte. Ik had wel 3 keer om hulp geroepen, en die twee malloten waren vlakbij geweest, maar waren niet te hulp geschoten. In tegenstelling tot Megan, gelukkig.

Jaime zag opeens weer de rots die normaal geizen aan de andere kant van de bron zou moeten zijn. "Volgens mij lopen we in rondjes ?" Zuchtte hij.

'Oh lekker dan,' zei Lucy sarcastisch. 'Enig idee waar we heen moeten? Ik dacht namelijk te zweren dat we die kant op moesten.' Verward keek ze Jaime aan. Wat wás dit?

"Ik dacht ook die kant." Jaime krabte aan zijn hoofd. Dit was raar. "Nouja, die kant dan maar zeker ?" Hij wees naar waar ze vandaan kwamen.

'Maar daar komen we net vandaan?!' zei Lucy. 'Van welke kant zijn we gekomen?' Snel keek ze om zich heen, maar alles leek zó hetzelfde. Konden ze niet origineler zijn met planten aanleggen? Kutbos. Jungle. Wat het ook was.

"Ehm, nee ik denk dat we van daar komen..." Hij wees naar de andere kant. "Of niet ? Ik kan me die struik wel herinneren..."

Hopeloos haalde Lucy haar schouders op. 'Die struik staat daar ook,' zei Lucy, waarna ze naar de andere kant wees. 'En daar. En daar. Oh, en daar ook!' Waar stond die stomme struik niet?

"Ow..." Bracht Jaime uit. Ze had gelijk, opeens stonden er overal van die struiken. "In dat geval..."