Het kamp.

"Bekijk het maar, ik ga zwemmen." Jaime stond op, trok zijn shirt uit en liep richting de zee. Hij had echt geen zin in al dat geleuter over smaenweren en kampen bouwen. Dit was geen kampeerweekendje ?!

Megan werd razend. Die idioten hadden blijkbaar nog nooit naar films gekeken als Cast away of series als LOST. Wisten ze dan niet dat het hartstikke gevaarlijk was op een onbewoond eiland? Als ze niet samen zouden werken was iedereen de volgende nacht al verslonden door een roedel wolven of een tijgerfamilie. Ze wisten niet eens wat voor dieren er allemaal in he bos zaten. Misschien was dit hele eiland wel niet eens onbewoond en zat er één of andere kanibalenstam ergens in de jungle. Bovendien werd er werkelijk niks gedaan aan een reddingsactie. Niemand bouwde een boot, niemand maakte een enorm vuur of een ander signaal wat vliegtuigen of helicopters op konden pikken. Iedereen was alleen maar gezellige hutjes aan het bouwen en onbekend fruit aan het eten waar ze waarschijnlijk allemaal buiktyfus van kregen. Als dit zo door ging was iedereen binnen de kortste keren dood.

'Ach, wij kunnen ook samen een heel kamp bouwen en hun maar laten zien hoe ze overleven.' zei ze drama achtig. Het kon haar werkelijk niets meer schelen wat die aso's deden. Ze wilden niet luisteren, dan maar niet.

'Hee Jaime, je laat me toch niet alleen hier zitten?' vroeg Lucy grijnzend toen Jaime wegliep. Meteen stond ze op en liep ze ook de zee in, waar ze zich meteen met kleding en al achterover liet vallen. 'Lekker koel,' grinnikte ze.

Jaime liep steeds verder het water in. Het kwam inmiddels al tot aan zijn midden en de zakken van zijn broekn vulden zich met water. Dat voelde best grappig aan. "Koel !" Jaime grinnikte. Hij vond koel altijd al een leuk woord. Hij moest er gewoon spontaan om lachen.

'Koel ja?' zei Lucy verbaasd. 'Wat zeg jij er dan tegen?' Even ging ze onder water waardoor haar haar in slierten langs haar hoofd kwam te hangen, maar het voelde wel lekker fris aan.

Megan keek naar het meisje. Zij was tot nu toe de enige die haar geholpen had. Eerst met de hond en nu door naar haar te luisteren. Maar met zijn tweeën konden ze waarschijnlijk niet veel. Ze konden samen geen bescherming bouwen tegen de jungle, of een hut bouwen die bescherming gaf tegen de kou van de nacht. Bovendien wisten ze waarschijnlijk allebei niets af van de fruitsoorten die in de jungle te vinden waren. Het enige wat Megan kon was jagen. Althans, op kleiduiven schieten in de achtertuin van haar oom. Dat kon ze. 'Zoals ik al zei, als we allemaal ons eigen gangetje gaan, in ons eentje of met zijn tweeën, dan zij nwe binnen de kortste keren dood. We moeten met zijn allen samen werken aan een stevig kamp, maar blijkbaar heeft niemand hier er behoefte aan om langer dan twee dagen te leven dus ik denk dat ik het ook maar opgeef. Ik laat mezelf wel ergens opeten in de jungle door een giftige spin of weet ik veel wat er allemaal tussen die bomen huist,' zei ze droogjes en ze keek nijdig naar de jongen en het meisje die de zee in waren gegaan. Ze hoopte dat hun tenen eraf werden gebeten door giftige piranja's.

Jaime hoorde het blonde kind over de hele omgeving zeuren over haar giftige spinnen. "Ah komop, schijtluis. Je kan m'n zwarte kont kussen !" Riep hij naar het strand. Dat gezeur moest eens ophouden. Hij wendde zich weer naar Lucy. "Ehm, frisjes ofzo."

Lucy had het niet meer na Jaimes opmerking 'Hahhahaahhahaha ohgod ahahahhahahah,' lachte ze, waarna ze snel nog een keer kopje onder ging. Haar hele makeup was uitgelopen maar het kon haar vrijweinig schelen. Vroeg of laat was het er toch wel helemaal af


((ik lach me serieus dood haahha))

Sheila zuchtte. 'Die denken echt dat het hier een pretje gaat worden op dit eiland. Dat alles hun voor de wind komt waaien en ze hier morgen vanaf worden gehaald door een boot.'

"Wat lach je nou ?! Zo grappig was dat nu ook weer niet !" Grinnikte Jaime luid. Hij voelde iets stekelig onder zijn voet. "Aaah, what the piep was dat." Snel wandelde hij verder.

'Ik hoop het niet. Ik hoop echt dat ons kamp wordt aangevallen door een stel op hol geslagen leeuwen. Die idioten weten van voren niet dat ze van achteren leven,' gromde Megan. Ze stampvoette naar een hut -ze wist niet van wie- en gaf er een enorme trap tegen. Het ding kraakte aan alle kanten. Ze hoopte dat het vannacht in elkaar zou storten als 1 van die fliederfladdertjes erin lag. Daarna wenkte ze het meisje. 'Hey jij, ik weet niet hoe je heet, maar kom. We gaan het spelletje meespelen. Laat hun maar lekker dood gaan. Wij gaan een echt kamp bouwen. Maar eerst wil ik weten wáár we ons precies tegen moeten beschermen. Laten we de Jungle gaan verkennen! Ik ben Megan by the way,' riep ze en ze liep richting de Jungle.

Meteen nadat het meisje tegen haar hut schopte liep Lucy kwaad het water uit, achter het kind aan. Helemaal doorweekt, maar dat maakte haar vrij weinig uit. 'Luister.. Ik snap dat je gewend bent je zin te krijgen, maar dat moet je jezelf echt gaan af leren. We zijn geen kleuters meer. Degenen die hier zijn kunnen best voor zichzelf zorgen. Dat jij daar hulp bij nodig hebt is okay, maar dat kun je ook normaal vragen,' zei ze kwaad. 'En daar hoef je al helemaal niet mijn hutje voor kapot te schoppen.'

'Sheila.' zei ze. 'En ik heb de hond trouwens Paige genoemd. Haar baas is dood ofzo denk ik. En voor we gaan, ik heb wel wat spullen nodig, die we goed kunnen gebruiken. Ik heb een hele voorraad frisdrank, een ding om op te koken, een pan en plastic bordjes en bekertjes gevonden. Ik zal het even uit mijn hut pakken.' Ze liep naar haar hut, gooide al het frisdrank en water in haar koffer, inclusief de handdoeken en liep daarna naar het kookding wat ze gemaakt had. Ze pakte het ijzeren rekje, de pan, de bordjes en bekertjes en liep daarna met alles achter haar aansjouwend naar Megan toe.

Jaime bleef een beetje beduusd achter. Ruzie om hutjes ? Maar hij besloot toch voor zijn 'vriendin' op te komen. "Ga je eigen hutten verrot schoppen, jaloers kreng."

'Je kan echt niet zoveel meenemen,' zei Megan tegen Sheila. 'We gaan alleen even kijken wat voor dieren er allemaal in de jungle rondlopen. Daar hebben we die troep niet voor nodig.' Nadat ze dat gezegd had draaide ze zich om naar idioot1 (ja je bent even idioot1). 'Ik streefde helemaal niet naar het krijgen van mijn 'zin'. Ik was alleen zo slim om te bedenken dat we niet allemaal apart kunnen gaan overleven als we ook daadwerkelijk willen overleven. Daar hebben we elkaar voor nodig. Kijk alleen al naar dat krakkemikkige hutje van je. Ik ben niet zo sterk, maar ik hoefde maar één schop ertegen te geven en het ding valt al bijna in elkaar. Denk je nou echt dat dat hutje je zal beschermen tegen de nachtelijke stormwinden? We zijn op een eiland meissie. En op eilanden waait het 's nachts hard. Dat komt door de invloed van de zee,' zei ze tegen idioot1 en ze keek haar koppig aan.

Jaime rolde met z'n ogen. "Asjeblieft zeg, ga dat kind maar bemoederen en laat haar met rust. Als wij onze eigen gang willen gaan, dan doen we dat toch ? Ik snap jouw probleem niet."

'Dan slaap ik maar in de open lucht, I don't care.' zei Lucy. 'Je kunt beter voor jezelf zorgen hier, en dat ga ik bewijzen ook,' zei ze, net zo koppig als het meisje zelf. Hopelijk werd ze doodgebeten in de jungle. 'Beter ben je van niemand afhankelijk, je zou er nog wel eens spijt van kunnen krijgen.' Ze draaide zich weer om en liep terug richting Jaime.

'Ik heb geen zin om straks nog in mijn eentje over te blijven en met allemaal rottende lijken te zitten. Maarja, jullie zijn blijkbaar niks anders gewend dan luxe hotelletjes en weten niet wat het is om te overleven. Kom Sheila we gaan, ik heb geen zin meer om een woord vuil te maken aan deze nietsnutten,' gromde Megan en ze trok Sheila aan haar arm mee richting de jungle.

Jaime liet het maar over zich heen gaan. Achja, ze zijn gewoon bang. Hij trok weer de zee in, deze keer ver genoeg om echt te zwemmen.

'Ja whatever,' mompelde Lucy onder het praten van het geval door, waarna ze zich in het water liet vallen en gelijk weer kopje onder ging, waar ze een stel vissen zag. Die ging ze in de hut leggen van de dramaqueen! Ja!

Alle spullen pleurde Sheila terug in haar tent. Ze nam een alleen een fles water mee. De rest van de voorraad lag in haar koffer, die ze op slot deed met een speciaal dubbel slot. 'Zo.' daarna huppelde ze achter Megan aan. 'Stelletje dommeriken.' zei ze.

Dylan liep sloffend naar het kamp wat de jongeren die hier waren hadden opgebouwd. Hij kende hier niemand behalve een meisje waarvan hij haar naam niet meer kon herinneren, en Wesley. Hij slikte en keek wat rond. Hij stond er ontzettend ongemakkelijk bij en wist niet wat hij moest doen. Hij stopte z'n handen weer dieper in zijn zak en z'n gedachten dreven weg naar de jongen die hij net 5 minuten geleden had gezien. Hij schrok van zichzelf en zette de gedachten snel opzij.