Het kamp.

"Ik haal wel even wat takken ofzo. Die kunnen we in het zand steken." Jaime liep naar het bos en zocht naar een paar geschikte takken.

Sheila zuchtte diep. Ze verveelde zich, het dak van de tafel was kapot, niemand boeide het wat. Ze zagen er allemaal alleen de lol van in en waren niet eens zo sociaal om sorry te zeggen voor het mollen van 5 uur werk en waren nu gezellig aan het voetballen. Zonder zich ook maar enige zorgen te maken over voedsel of een manier om thuis te komen.

Jaime kwam terug het strand op met een paar takken in zijn armen. "Oke, waar ongveer ?" Vroeg hij aan de rest.

'Hier, hier, hier en hier!' zei Lucy blij, een paar plekken aanwijzend. Dat andere meisje was echt een dramaqueen in haar ogen. Het dak van de tafel was gemold. Nou ramp ramp ramp. Het was "toch maar omdat ze niks anders te doen had" geweest? Dus wat was het probleem?

Jaime begon met de stokken in het zand te duwen, ongeveer de plekken die Lucy had aangewezen. "Zo goed eh, hoe heet je eigenlijk?" Hij dacht er ineens aan dat hij nog niemands naam kende.

'Lucy!' zei Lucy (joh). 'En jij heet?' Misschien wel zo handig om te weten met wie ze ging voetballen. Daarna hintte ze naar de hut van het meisje. 'Wat een drama,' zei ze toen, waarna haar blik nog eens ging naar de tafel.

"Jaime." Glimlachte hij. Toen ze over de tafel begon moest Jaime weer lachen. "Als ze het toch deed voor tijdverdrijf, waarom maakt ze er dan niet gewoon wéér een ? Deze keer met een stevig dak." Plaagde hij.

'Ja inderdaad,' zei Lucy, naar de hut van het meisje kijkend. 'Ga jij het haar vertellen?' grinnikte ze.

"Jep." Jaime haalde zijn schouders op en liep op het keurige hutje van het meisje af. "Hey ! Als je het toch zo erg vindt dat je tafeldakding kapot is, waarom maak je dan niet gewoon een nieuwe ? Je kan het toch zo eh... stevig ?" Jaime moest serieus moeite doen om zijn lach in te houden.

Lucy kon het niet lachen en schoot al in de lach toen Jaime richting de hut liep, maar toen hij het ook nog serieus vroeg had ze het helemaal niet meer en ging ze zelf op de grond zitten van het lachen. 'Ahhahhahah Jaime misschien moet je ahhahaha op je knieën ahhahaha' lachte ze

Sheila keek hem vuil aan en ging daarna zitten op haar 'bed'. 'Weetje, het maakt mij niet uit. Mij maakt het niet uit waaraan ik m'n eten op eet. Maar ja, als wij hier nog maanden gaan zitten, leek het me toch wel handig om zoiets te hebben. En ik deed het niet eens voor mezelf, het was voor ons allemaal. Maar dat had niemand door. Nee iedereen vind het zelfs doodgrappig. Maar dat maakt mij niet uit. Ik heb m'n best gedaan om het jullie naar de zin te maken.' Daarna richtte ze zich op Paige, die aan haar hand aan het likken was. 'Klaar.' zei Sheila. Gelukkig kende Paige dit commando en stopte ze met likken.

Jaime rolde z'n ogen. "Het is niet omdat we op een of ander kloteeiland zijn dat je geen humor meer mag hebben." Hij draaide zich om en liep weer naar Lucy toe, die blijkbaar rolde van het lachen. Jaime moest er spontaan ook weer van lachen.

Lucy veegde de tranen die door het lachen gekomen waren weg en probeerde haar lachen in te houden. Het lukte. Half. 'Goede actie!' grijnsde ze.

Jaime maakte een diepe buiging en lachte zijn tanden bloot. "Jezus, ik krijg stress van dat mens. Ze zit helemaal te ijlen over haar best gedaan en blabla. In plaats van gewoon ff te chillen."

'Ach die ziet ze vliegen,' lachte Lucy. 'Morgen dan maakte ze gewoon twee van die tafels. Kan ze gelijk een paar bedden timmeren, en een hotel startte.' Ze zag haar er nog echt voor aan ook.

Jaime lacht luid. "Ahaha, ja ik zie het haar al doen !" Hij liet zich in het zand vallen. Van voetbal kwam nu toch even niets meer.

'Ja inderdaad,' zei Lucy bloedserieus. 'Ik ook. Badden erbij maken en al. De keuken is er al, dat is het begin.' Even dacht ze na over die zin 'Misschien is ze het wel echt van plan!' zei ze toen opeens, grijnzend.

Megan was in slaap gevallen in haar stoel en schrok wakker. Ze zag dat de zon al aan het ondergaan was. Nog even en het werd hier vast ijskoud. Met een ruk kwam ze overeind en zag ze dat veel passagiers al bezig waren met een heel kamp op te bouwen. ZONDER HAAR! Met grote passen liep Megan naar het midden van het strand en floot ze op haar vingers. Het schelle gefluit ging door merg en been. 'MAG IK EVEN DE AANDACHT?' riep ze over het hele strand, terwijl ze met haar handen in haar zei ging staan. Tijd om is even de boel onder controle te krijgen.

Sheila kwam haar hut uit, samen met Paige die achter haar aan huppelde. 'Wat is er?' vroeg ze aan het meisje wat gefloten had.

Lucy keek op naar een meisje dat duidelijk aandacht tekort had. 'Nee dat mag je niet,' mompelde ze, wat ze misschien niet eens zou horen. Ze haatte aandachttrekkers, bah. Zeker een verwend kind net als die andere, en nu wilde ze vast weer controle over iedereen.

"Ja. Maar dan deelt ze het met niemand omdat wij onrespectvol zijn voor haar moeite en blablabla." Jaime wilde nog verder roddelen maar zijn aandacht ging naar het schelle gefluit. Hij ging rechtzitten en keek naar waar het geluid vandaan kwam. "Wat krijgen we nou weer." Mompelde hij.

Megan merkte dat er maar weinig mensen naar haar luisterden, en dat kon ze absoluut niet uitstaan. Ze keek nijdig de groep rond, die allemaal hun eigen gangetje gingen. Als het zo door ging werden er drie kleine kampen gebouwd, wat allemaal totaal verspilde moeite was. Weer floot ze op haar vingers, nu nog harder dan vorige keer. 'HÉ! IK VROEG WAT!' riep ze kwaad en streng. 'JULLIE SNAPPEN TOCH ALLEMAAL WEL DAT WE HET NOOIT OVERLEVEN ALS IEDEREEN GEWOON ZIJN EIGEN GANG GAAT?'

Sheila zuchtte. Dat had ze ook al door gehad. 'Mensen hadden blijkbaar geen behoefte aan mijn eettent ding, want die hebben ze doodleuk kapot geschopt met een stomme voetbal.' zei ze tegen het meisje.

"Krijgen we wéér zo'n moederlijk typetje. Hallo, ik pluk mijn eigen fruit wel hoor." Jaime kreeg het ervan. Al die betweterige meiden. Dat zij samen maar een hotel/kamp gingen bouwen.

'Ik kan prima voor mezelf zorgen anders,' zei Lucy, meer tegen Jaime als tegen het blonde kind dat dramatisch aan het schreeuwen was. Ze had echt geen zin om hier een half huis te gaan bouwen, dat werkte voor geen meter. Toen pas hoorde ze Miss Drama zich ermee bemoeien. 'Komt die ook weer even janken hoor,' zuchtte ze.