De eerste nacht.

Jaime struikelde over zijn eigen voeten in het water door de knal. "What the fucking beep was daaaat ?!" Gilde hij.

Sheila bleef rennen. Waarschijnlijk rende ze nu al meer dan een uur (( ik loop voor ofzo XD )) door de jungle. Paige rende braaf met haar mee. Ineens kwam er een einde aan de jungle. Ze kwam bij een strand uit, naja, een kleine sliert zand die snel overging naar kliffen. Fijn, de verkeerde kant dus. Ze besloot over het zand te lopen, en gewoon heel het eiland rond te lopen. Dat was minder gevaarlijk dan door de jungle in ieder geval, en als ze de kust volgde, kwam ze waarschijnlijk vanzelf wel aan bij het kamp.

Megan ging op haar rug liggen en legde het wapen op haar buik. ze voelde de pistolen tegen de shotgun aan. Het staal voelde koud aan, maar omdat de hut van Sheila nog steeds fikte was het verder wel warm. Ergens hoorde ze iemand schreeuwen maar ze reageerde niet. Het bloed stroomde als een gek door haar lichaam. Was dit hoe jagen voelde? Als het echt altijd zo zou voelen, ging ze morgen meteen eropuit. Misschien at ze morgenavond wel konijn. Of leeuw.

Lucy zwom het water weer uit en een rilling ging door haar heen. IJskoud was het, nu zeker. Het water deed haar, nu ze er eenmaal uit was, helemaal bevriezen - bij wijze van spreken -. En de kou leek ook nog steeds erger te worden. Klappertandend, met blauwe lippen van de kou, liep ze snel richting haar hutje, om iets warms te zoeken.

Na een tijdje zo te hebben gelegen kwam Megan overeind en liep ze terug naar haar eigen plekje met haar eigen vuurtje. Het was hier niet zo warm maar het kon ermee door. Voorzichtig borg ze de shotgun op in haar koffer, samen met 1 van de pistolen. Voor de zekerheid deed ze de koffer op slot. Het andere pistool hield ze bij zich. Je wist het maar nooit op dit eiland, misschien had ze hem nog wel nodig. Morgen zou ze ver weg gaan en ergens gaan oefenen met schieten. Ze had al gezien dat er minsten 500 kogels in de cockpit lagen dus voorlopig had ze wel genoeg.

Jaime liep ook het water uit. Nu de leeuwen weg waren was er geen rede meer om te staan bevriezen. Hij baalde nu wel dat hij geen hut had. maar hij was ook helemaal niet handig met hout enzo.

Sheila kreeg het ondanks haar trui en joggingsbroek steeds kouder. Ze verlangde naar haar huis, met verwarming, chocomelk en een bad. En waar leeuwen alleen in dierentuinen te zien zijn. Ze bleef stug doorlopen, ookal hadden haar benen er weinig zin meer in. Ze voelden zwaar aan. Elke stap leek moeilijker te gaan. Doorgaan, doorgaan, doorgaan. Het was het enige wat in haar hoofd omging. Ze moest voor het holst van de nacht terug zijn bij het kamp, al was dat in dit tempo een onmogelijke zaak. Rusten was geen optie, dan was je een nog makkelijker doelwit voor roofdieren. Nu ze eenmaal wist wat er op het eiland was, konden ze zichzelf er nog een beetje tegen verdedigen. Ze konden er nu rekening mee houden. Misschien gingen ze zelfs wel over tot samenwerking en konden ze een goede hut bouwen, die bescherming bood. Maar nu had ze geen tijd om over zulke dingen na te denken. Ze moest zich helemaal richten op het bewegen van haar benen, het niet in storten en het letten op Paige.

Met het pistool weer in haar broek gestoken liep Megan terug naar de hut van Sheila. Ze vroeg zich af waar Sheila gebleven was. 'Graag gedaan hoor trouwens,' mompelde Megan in zichzelf terwijl ze naast de fikkende hut weer in het zand plofte. Ze werd helemaal gek van deze groep. Ze had iedereen zojuist gered van een stel leeuwen en er kwam geen bedankje vanaf. Wanneer kwamen die vliegtuigen nou eindelijk om ze te redden?

Dylan ging zelf het water ook uit. Wat ging dit allemaal snel .. en hij snapte het gewoon niet, wat was die knal? Hij werd duizelig en z'n knieën werden slap. Een ''goede'' nachtrust zou wel fijn zijn nu, hij zou morgen wel zien wat er allemaal gebeurde. Hij kroop met z'n natte kleren en al z'n slaapzak weer in en dukkelde in slaap, al had hij het ontzettend koud.

Jaime sleurde zijn koffers uit het vliegtuigwrak en zocht naar iets bruikbaars. Hij had gewoon kleding en handdoeken bij zich, verder niet echt speciaals. Hij keek een beetje om zich heen. Het drong nu pas tot hem door dat ze echt op een eiland waren. Dat hij er alleen voor stond.

Na waarschijnlijk ongeveer nog een kilometer gesjokt te hebben, werd het strand één groot lang stuk strand. De kliffen waren verdwenen. In de verte zag ze enkel alleen maar een groot vuur. Het was waarschijnlijk sowieso 10 kilometer verderop. Het gaf Sheila wel hoop, want ze was de goede kant op gelopen. Het was alleen nog wel een heel eind. Ze dacht er niet eens aan dat de leeuwen daar nog wel eens konden zijn. Het was óf sterven aan leeuwen, óf gaan liggen en je laten verslinden door andere roofdieren. Dan koos ze maar voor de leeuwen.

Dylan lag naast zijn koffer te pitten en viel eindelijk goed in slaap zonder soms wakker te worden. Hij heeft al meer dan 2 weken niet goed geslapen, dit was nou niet echt een goede plek om te slapen maar hij sliep lekker voor het eerst, en zijn droom viel mee.

Megan pakte het hulsel van de afgeschoten kogel uit het zand en begon ermee te spelen. Het dingetje was nog warm. Misschien moest ze iedereen op dit eiland maar gewoon afschieten, dan kon ze tenminste in alle rust overleven zonder dat ze met al die nitwitten opgescheept zat. Uit verveling gooide Megan het hulsel naar Jaime's hoofd.

Nu dat ze dan toch stond, pakte Arianne haar kussen op en trok ze haar koffer achter haar aan terwijl ze naar de rest liep. Het meerendeel was drijfnat. 'Ehm, Hi.' probeerde contact te leggen.

Jaime kreeg een ding tegen z'n hoofd. "Auw." Zei hij meteen en wreef over zijn hoofd.

Elizabeth had zich de eerste dag nogal afgezonderd. Ze kende nog niemand en had ook niemand aan gesproken. Ze keek even om en keek de groep aan, die ze zag. Ze zuchtte diep en keek om. Geen zin om iemand te spreken had ze niet, misschien was ze bang dat er wel iets zou gebeuren. Ze stond op en liep ze maar achterna ((als jullie al liepen)).

((ja ik weet ik reageer niet veel, maar ik heb echt heel veel huiswerk op gekregen vandaag, so I;m sorry))

Sheila zag het vuur langzaam minder worden. Het was nog wel zichtbaar, maar het wakkerde langzaam uit. Het duurde waarschijnlijk nog een uur voor het echt uit zal zijn. Het kwam wel steeds dichterbij. Het was waarschijnlijk nog iets meer dan een uur lopen voor Sheila en Paige. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. Hoe hadden ze hierin verzijld kunnen raken?

Jaime zag een meisje dat hij nog niet kende. "Gooide jij iets tegen m'n hoofd ?" Gromde hij.

nevermind

'Waarom zou ik daar tijd aan verspillen?' kaatste ze terug, terwijl ze haar wenkbrouw misschien net iets te arrogant hoog op trok. Ze liet haar koffer los, maar doordat ze er nu niet meer op leunde schoot er weer een pijnscheut door haar been heen. Hopelijk had ze genoeg pijnstillers mee genomen...
((hij heeft t toch tegen mij?))

Jaime gromde. "Mkey dan, raar." Hij sleurde zijn koffer weg van het vliegtuig en ging erbij zitten. De rits zat vol zand en ging moeilijk open. En zoals verwacht, zat er alleen maar kleding in.

Arianne zakte weer door haar benen en ging op haar koffer zitten, met haar kussen op haar schoot. Ze leunde met haar elebogen op haar knieen terwijl haar vingers in haar haar haakten. Dit komt zo slecht uit.


((hoe komt het dat mijn onderschrift het niet doet?))

((heb je hem wel aangeklikt dat hij erbij moet??))

((edit, oke klaar))


--


((wtf, hij doet het nog steeds niet D:))

Met verkleumde handen probeerde Lucy haar koffer te openen, wat nog niet eens zo makkelijk was. De kou zelf was nog net niet te erg, het ijskoude water dat haar kleding helemaal doorweekt had gemaakt daarbij maakte dat ze zich net een eskimo voelde, maar dan zonder warme kleding. Langzaam maakte ze haar koffer open, op zoek naar een ander dik vest.